بهترین دوست

از وقتى که به یاد دارم؛ گیتار ١٢ سیم حبیب، یار و همراه همیشگى او بوده و هست.

حبیب بعد از انقلاب تا سال ١٣٦٢ (١٩٨٣ میلادى) در ایران زندگى کرد اما پس از جست و جوى بى نتیجه اش براى کار تصمیم گرفت از ایران خارج شود زیرا تنها کارى که در آن مهارت داشت (آهنگسازى و خواندن) در آن روزها در ایران جرم محسوب مى شد. در ابتدا براى حفظ بقاى گیتارش آن را (به صورت غیرقانونى) از ایران خارج کرد و چند ماه پس از آن، خودش هم به دنبال او هجرت کرد. هجرتى پر ماجرا که از ایران شروع شد و با گذر از ترکیه و ایتالیا به آمریکا ختم شد. آن ها سال ها با هم زندگى کردند، اشک ریختند و براى بیان این لحظات آثار ماندگارى خلق کردند.
و حالا شش سال است که با هم به ایران برگشته اند. هنوز هم تنها و غمگین، دل از همه گسسته اند... هنوز مى سازند... هنوز مى نوازند...

نگذاریم بار دیگر کوله بار ببندند...