چندسال پیش;
پشت میدان مین، چند نفر رفتند معبر باز کنند. یکیشون چند قدم که رفت برگشت، فکر کردم ترسیده!
پوتین هاشو درآورد و گفت: اینارو تازه از تدارکات گرفتم، بیت الماله، حیفه. بعد پایرهنه رفت و دیگه برنگشت...
یکی هم چند وقت پیش از بیت المال چند میلیارد گرفت و رفت ، البته اونم دیگه برنگشت...!
قطره قطره اگر چه آب شدیم ابر بودیم و آفتاب شدیم
ساخت ما را همان که می پنداشت ,به یکی جرعه اش خراب شدیم
رنگ سال گذشته را دارد همه ی لحظه های امسالم
۳۶۵ حسرت را همچنان می کشم به دنبالم
قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم
دیده ام در جهان نما چشمی که به تکرار می کشد فالم
یک نفر از غبار می آید مژده ی تازه ی تو تکراری ست
یک نفر از غبار آمد و زد زخم های همیشه بر بالم
باز در جمع تازه ی اضداد حال و روزی نگفتنی دارم
هم نمی دانم از چه می خندم ,هم نمی دانم از چه می نالم
راستی در هوای شرجی هم دیدن دوستان تماشایی است
به غریبی قسم نمی دانم چه بگویم جز اینکه خوشحالم
دوستانی عمیق آمده اند چهره هایی که غرقشان شده ام
میوه های رسیده ای که هنوز من به باغ کمالشان کالم
چندیست شعر هایم را جز برای خودم نمی خوانم
شاید از بس صدایشان زده ام دوست دارند دوستان لالم
تنهایی ام را با تو قسمت می کنم سهم کمی نیست
گسترده تر از عالم تنهایی من عالمی نیست
غم آنقدر دارم که می خواهم تمام فصل ها را
بر سفره ی رنگین خود بنشانمت، بنشین غمی نیست
حوّا ی من بر من مگیر این خود ستایی را
که بی شک تنها تر از من در زمین و آسمانت آدمی نیست
آیینه ام را بر دهان تک تک یاران گرفتم
تا روشنم شد، در میان مردگانم همدمی نیست
همواره چون من نه فقط یک لحظه خوب من بیندیش
لبریزی از گفتن ولی در هیچ سویت محرمی نیست،
من قصد نفی بازی گل را و باران را ندارم
شاید برای من که همزاد کویرم شبنمی نیست
شاید به زخم من که می پوشم ز چشم شهر، آن را
در دست های بی نهایت مهربانش مرهمی نیست
شاید و یا شاید هزاران شاید دیگر,اگر چه
اینک به گوش انتظارم جز صدای مبهمی نیست
بازی زندگی؛
بازی بومرنگ هاســـت
و پندار و کردار و سخنان انسان ؛ دیر یا زود
با دقتی حیرت انگیــــز
به سوی خود او
باز می گردد ...
چقدر تلاش کردم مردم بفهمند ;
ولی آنها فقط خندیدند...!
بنفشه گول بیرون بامو به یاد باوِر تی عهدِ
بُگُوفتُی بی وقت بهار آیَمَ
تی وَر با خنده
گول باران سبزان سَر قاصد بوبو بنفشه
فصل بهار بامو ، بیا ، می
دیل بوبوسته زنده
از یاد بُبوردی تو مگر (چِرا؟) قولو قرارَ
هِی(دِ) ناز نوکُن ، بیا می
وَر ، وقت بهارَ
دنیا بجا نمانه
غیر از وفا چی مانه؟
چوم نرگسَ دوخانه
دیم
سرخ گولَ مانه
دارم تره دِ غم نارَم ، می نازنین نازدانه
پهلوان شهر من خسته بود ، زنجیر ها را هم خسته کرد
پهلوان دست دراز نکرد ، زنجیرها را باز کرد
خدا قوت پهلوان شهر من
دخترکی در شلوغی ایستاده بود ، به پهلوان خیره بود و آرام آرام اشک میریخت به دور از هیاهوی مردم...
پهلون رجز میخواند و میخواست زنجیرها را پاره کند به این سمت آن سمت میرفت از بس به خودش فشار می آورد که قرمز میشد اما...
اما این زنجیر لعنتی که پاره نمیشد ...
"پهلوان را دیدم ، غریبه ای آشنا بود ، مرد معروف یک محل بود ،قهرمان شهر بود ،ولی معتاد و خراب شد زنش دق کرد و مُرد قهرمان دار و ندارش را باخت ، زن و زندگی ، مال و ثروت و هرچه که داشت برایش فقط دختری به یادگار ماند ، پهلوان از آن شهر رفت ..."
دوباره امروز او را دیدم که دست بسته بود ، از فشار و درد به خود می پیچید نگاهی به دخترک داشت و نگاهی به جمعیت ، باید این زنجیر ها را پاره میکرد ، جمعیت نا امید شده بود که ناگهان پهلوان مکث کرد تمام اتفاقات در ذهنش مرور شد ، نمیدانم چه شد که دو صدا شنیدم ، نعره "یا حیدر" ، صدای "زنجیر و آسفالت" ، بغض دخترک ترکید و به سمت بابا دوید ، بابا که بغض امانش را بریده بود دخترک را در آغوش خود گرفت و فقط توانست بگویید: " جان بابا..."
مردم برای پهلون خرده پول میزاشتند ولی برای پهلوان آرامش دختر مهم بود و برای دختر آغوش بابا...
پهلوان برگشته بود کسی او را نمی شناخت ، اوضاع خوبی نداشت ولی هنوز هم مغرور بود ، نه گدایی میکرد و نه دست درازی ...
حالا قهرمان شهر پهلوان شده بود...
