رسم

این رسمش نبود

این رسمش نیست

که هر دو باشیم از خاک

من در اعماق و تو در افلاک ...

بگذر...

 

ای که راحت میتوانی از زلیخا بگذری

میشود از زشتی ما نیز زیبا بگذری...؟!

یوسف از جرم برادرهای دل سنگش گذشت

تو نمیخواهی خدای یوسف از ما بگذری

قهر حق توست اما ، عفو شأن رحمت است

حال خود دانی که باید بگذری یا نگذری...
 

تلخ و شیرین

لبت نه گوید و پیداست می‌گوید دلت آری

که این سان دشمنی، یعنی که خیلی دوستم داری

دلت می‌آید آیا از زبانی این همه شیرین

تو تنها حرف تلخی را همیشه بر زبان داری

نمی‌رنجم اگر باور نداری عشق نابم را

که عاشق، از عیار افتاده در این عصر عیاری

چه می‌پرسی ضمیر شعرهایم کیست آنِ من

مبادا لحظه‌ای حتی مرا این گونه پنداری

ترا چون آرزوهایم همیشه دوست خواهم داشت

به شرطی که مرا در آرزوی خویش نگذاری

چه زیبا می‌شود دنیا برای من اگر روزی

تو از آنی که هستی، ای معما، پرده برداری

چه فرقی می‌کند فریاد یا پژواک جان من

چه من خود را بیازارم چه تو خود را بیازاری

صدایی از صدای عشق خوش تر نیست حافظ گفت

اگر چه بر صدایش زخم ها زد تیغ تاتاری

"محمد علی بهمنی"

ولی الله

آنان که علی را خدا می پندارند

کفرش به کنار ، عجب خدایی دارند ... !

پدر شهید

پدر با قلب مردونش

اشکاشو پنهون میکنه

غمو میریزه تو خودش

قلبشو داغون میکنه

مادر شهید

مادر با دست لرزونش

با اشک های بی اختیار

میگه چی مونده براش؟

یه قاب عکس ، یه افتخار

دلخوشی

دوباره

اگر قایقت شکست ، باشد

دلت نشکند

دلی نشکنی


اگر پارویت را اب برد ، باشد

ابرویت را اب نبرد 

ابرویی نبری


اگر صیدت از دستت رفت ، باشد

امیدت از دست نرود

امید کسی را نا امید نکنی


امروز اگر تمام سرمایه ات از دستت رفت، دستانت را که داری

پس خدای مان را شکر کنیم

و دوباره شکر کنیم


دست که داریم

دوباره به دست می اوریم

دوباره می خریم

دوباره می سازیم

دوباره ...می خندیم

ریشه

اگر کسی آمد و به شاخ و برگ باورهایت تبر زد، نترس ...

چون دستش به ریشه ات نمی رسد!

از همان جا که قطع شدی جوانه بزن رشد کن رشد کن رشد کن و بزرگ شو

تو عظیم تر آنی هستید که می اندیشی...

امید

به سان رود

که در نشیب دره سر به سنگ میزند

رونده باش

امید هیچ معجزهای ز مرده نیست،

زنده باش...